 |
| समकामयिक राजनीति र प्रशासनको एउटा विसंगत चित्र, कथामा । |
श्री ३ चन्द समसेरको निगाहले तत्कालीन पूर्व २ नं. र हालको मोरङ जिल्ला अन्तर्गत पर्ने विलासपुरका विलासराज कार्कीको २० बिघा जग्गा र त्यसको वरपरका अरु केही जग्गाहरु समेत अन्दाजी २५ बिघा जग्गा एकाएक नक्शासहित हराएको छ । उक्त जग्गा खोजतलास गरी पत्तालाउन सहयोग गर्ने महानुभावलाई उचित पुरस्कार दिइनेछ । कथम्कदाचित् जग्गा फेला नपरेमा त्यसको जिम्मेवार सरकारका जिल्लास्तरीय प्रतिनिधि सिडिओ धर्मनाथ हुनेछन् ।
यो सूचना कसले निकालेको हो भन्ने संकेतका लागि पुछारमा– विलासराज कार्की, विलासपुर, मोरङ लेखिएको थियो ।
यसभन्दा अघि पनि बेलाबेलामा देशको ठाउँठाउँबाट जग्गा गायब भएका खबरहरु त पढ्न पाइन्थ्यो तर गोरखा पत्रमा सूचना निकालेर खोजतलासको प्रयास भएको भने यो पहिलो थियो । गोरखा पत्रको त्यो सूचना पढेपछि जग्गा पत्तालगाउन आउने मानिसहरुको भीड विलासपुरमा जम्मा हुनथाल्यो । मनौलानौला अनेक मानिसहरु विलासपुरमा फैलिए । सिडिओ धर्मनाथले विलासराजलाई हातेफोनबाट सम्पर्क गर्न खोजे । सम्पर्क गर्दा– अहिले सम्पर्क हुन सकेन कृपया पछि सम्पर्क गर्नुहोला भनेर नेपाल टेलिकमको कम्प्युटरले जानकारी गरायो । सूचना चाहिँ एउटी महिलको मीठो स्वरमा नेपाली र अङ्ग्रेजी भाषामा थियो । सिडिओले जमीन खोजी गरी सत्यतथ्य बुझ्नका लागि जिल्ला प्रहरी कार्यालय मोरङमा लेखी पठाए । जिल्ला प्रहरी कार्यालयमा चिठ्ठी पठाउँदा गोरखा पत्रको सूचनाको फोटोकपी पनि सँगै पठाइयो ।
विलासराजको त्यति धेरै जग्गा कसरी गायब भयो ? विलासराज कार्की एकाएक कसरी सम्पर्क बाहिर भए ? सिडिओलाई यो बिषय अत्यन्त गम्भीरजस्तो लाग्यो । चिनजानका साथी पनि भएकाले उनी खोजीकार्यमा निकै सक्रिय भए । अप्रत्यक्ष तथ्यहरु खोज्नका लागि गोप्य रुपमा जासुसी संयन्त्र पनि परिचालित गरे । सिडिओको सक्रियता बिशेष थियो यो केशमा ।
नेपाल–भारतको सीमाना नजिक भएका जग्गाजमिन रातारात हराएर कहिलेकाहीँ मानिसहरु राति सुत्दा एउटा देशमा र बिहान उठ्ता अर्कै देशमा हुनेगरेको अनुभव धेरै गाउँले र खोजकर्ताहरुसँग थियो । यो पनि त्यस्तै घटना होला भन्ने अनुमान लगाए खोजकर्ता र रैथाने दुवैथरिले । पूर्वतिर र पश्चिमतिर त्यस्ता निकैवटा घटनाहरु भइसकेका भए पनि मोरङको यो घटना अलि नौलो थियो । किन विर्ता दिएकै जग्गा हरायो ? किन चन्द्र समसेरसँग जोडिएकै जग्गा चाहिँ हराउनु पर्ने ? मानिसहरुका मनमा प्रश्न उम्रिए, उत्तर उम्रन सकेन । रहस्यका झारहरु पलाए ।
करिब ८५ वर्षनाघेका ज्योतिष बिष्णुप्रसाद जैसीकहाँ केही मानिसहरु जमिन पत्ता लाग्छ कि भनेर आर्जे हेराउन पुगे । ज्योतिष विद्या र धामी विद्या दुवैका जानकार बिष्णुप्रसादले आँखीभुईं फुलेर सेतै भइसकेका चिम्रा आँखा एक साथ आकास र जमिनतिर फर्काए । हातका औला गन्दै नसुनिने भाषमा केही बोले । मनमनै निकैथोक भनेकोजस्तो थियो उनको अनुहार । सुन्नेले केही सुनेन् । निकैबेरपछि उनी बोले– यो जमिन दक्षिण दिशामा जाने सम्भावना देखियो । चाँडै खोजी गर्न सकिएन भने नभेटिन सक्छ । चाँडोभन्दा चाँडो भएभरको शक्ति र बुद्धि दुवै लगाएर खोजी गर्नू, नत्र फेला पार्न मुस्किल छ । अर्काको हातमा परेपछि यो जमिन फर्काउन कठिन छ ।
बिष्णुप्रसादको आर्जे हेराइले गाउँमा अझ अन्योल थपियो । सिडिओ धर्मदासको नाम पनि मुछिएर सूचना जारी भएकाले उनी यो जमिन खोजी कार्यमा बिशेष सक्रिय हुन थाले । शान्तिसुरक्षा र देशको भू–भागको बिषय भएकाले सूचना पढेपछि गृहमन्त्रालयले पनि सिडिओ धर्मदासलाई– सत्यतथ्य पत्तालगाई तुरुन्त सरकारसमक्ष प्रतिवेदन पेश गर्नू भन्ने आदेश दियो ।
देशको यति ठूलो भूभाग हराएको सूचना निस्केकाले देशभरका पत्रकारहरु, खोजकर्ताहरु विलासपुरमा जम्मा भए । सूचना निस्केको भोलिपल्टदेखि नेपाल र भारतका सबैजसो मुख्य टेलिभिजनहरुले प्रत्यक्ष प्रशारण गरी घटनालाई विश्वव्यापीकरण गरे । जेसुकै भएको भए पनि विलासपुरको २० बिघा विर्ता र त्यसको आसपासका केही जग्गाको खोजखबर हुन सकेन । विलासराज कार्की पनि गायब भएको भयै भए । खोजी कार्य निरन्तर चलिरह्यो ।
विलासराज कार्कीकी श्रीमतीलाई अनेक सोधखोजवालाहरुले प्रश्न सोधेर वाक्क पारेकाले शान्ति भङ्ग भएकाले मलाई एकान्तबासको व्यवस्था मिलाई पाऊँ भनी जिल्ला प्रशासन र प्रहरीमा उजुरी दिन पुगिन् । हिजोसम्म देशका कुनै नागरिकले नाम पनि नसुनेको विलासपुर एकाएक संसारभरका सञ्चार माध्यमहरुको मसला बन्यो । देशभित्र र विदेशका सञ्चार माध्यमहरुका प्रतिनिधि, अनुसन्धानकर्ता, प्रशासक, प्रहरी सबै विलासपुरको त्यो सानो भूभागमा ओइरिए । विश्वकै आकर्षणस्थर भयो विलासपुर । मानव इतिहासमा नक्शा र जमिन दुवै गायब हुनु एक अनौठो घटना भएकाले पनि त्यो आकर्षणको बिषय बन्यो । आखिर विलासपुरको त्यो जमिनको खुटखबर लाग्न सकेन ।
श्रीमान् नापी कार्यालय प्रमुख
नापी कार्यालय मोरङ ।
बिषयः हराएको जमिन र नक्शा खोजी गरी पाउँ ।
उपरोक्त सम्बन्धमा मेरो घरपरिवारले पैतृक सम्पत्तीका रुपमा सयौँवर्षदेखि भोगचलन गरी आएको २० बिघा जमिन यसै हप्ता एकाएक नक्शासहित हराएकाले साविक नक्शा खोजी उक्त नक्शाअनुसार मेरो जमिन छुट्याई पाऊँ । जग्गा नभेटिएमा सोको जिम्मेवारी यस नापी कार्यालय र नेपाल सरकार हुनेछ । आवश्यक छानबिन गरी जग्गा कायम गरी पाउँ ।
निवेदिक
मृतिका कार्की
मितिः २०७० साल श्रावष १५ गते ।
बोधार्थः सिडिओ धर्मनाथ पौडेल, सिडिओ कार्यालय मोरङ ।
विलासराज कार्कीकी श्रीमती मृतिका कार्कीले नक्शा सहित आफ्नो धनहर खेत गायब भएकोमा खोजी गरी जमीन पत्ता लगाइ दिन विलासराजको नामको जग्गाधनी पुर्जाको छायाप्रति राखेर नापी कार्यालय मोरङमा निवेदन पेश गरिन् । श्रीमती कार्कीको निवेदन यस्तो थियोः
बिषयः जानकारी गराएको ।
श्रीमती मृतिका कार्की
विलासपुर गा.वि.स. वडा नं. २, विलासपुर ।
तपाईंको निवेदन प्राप्त भयो र व्यहोरा अनुसार खोजी कार्य पनि गरियो । नयाँ नक्शामा उक्त जग्गा गायब भएको देखियो । साबिक पुरानु नक्शा खोज्न र के भएको हो छानबिन गर्न समय लाग्ने भएको छ । जग्गा खोजी गर्नका लागि आवश्यक बजेटको अभाव भएकाले नेपाल सरकारसमक्ष लेखी पठाइएको छ । यस बर्षको बजेटबाट स्थलगत अध्ययन गर्न बजेट नपुग्ने देखियो । तपाईंका कानूनी सहयोगीलाई सम्पर्क गरी हेर्दा तपाईंबाट कानूनी कार्य बाहेक जग्गा खोजबिन गर्नका लागि अन्य रकम छोडेको पनि पाइएन । अतिरिक्त भत्ता नभई सर्वसाधारणको काम गर्न कर्मचारीहरुलाई असुविधा हुने हुँदा अतिरिक्त भत्ताको व्यवस्था भएपछि मात्र खोजी कार्य तीव्र पारिनेछ । यस पत्रको व्यहोरा चित्त नबुझेमा माथिल्लो निकायमा सम्पर्क गर्नुहोला ।
परमनाथ झा
कार्यालय प्रमुख
सन् २०१४ अप्रिल १५
निवेदन परेको केही दिनपछि नापी कार्यालय मोरङका हाकिम परमनाथ झाले मृतिका कार्कीका नाममा एउटा पत्र पठाए । पत्रमा उल्लिखित व्यहोरा यस्तो थियोः
नापी कार्यालय मोरङको पत्र पाएकै दिन विलासपुरको आकाशमा हुलकाहुल चिल र गिद्धहरु देखा परे । ती चिल र गिद्धहरु अत्यन्तै असाधारण थिए, कहिल्यै नदेखिएका । उनीहरुको उड्ने तरिका र खाने चारो पनि बिचित्रको थियो । गिद्धहरु साह्रै शक्तिशाली थिए । चिलहरु चाहिँ उनीहरुका पछौटे थिए । उनीहरु सबै हेलिकोप्टरमा सवार थिए । सैनिक विमानहरुले उनीहरुलाई पहरा दिएर उडिरहेका देखिन्थे । एकाएक गिद्धहरुका आगमनले गर्दा कुनै युद्ध मैदानजस्तो भयो त्यो विलासपुर गाउँ ।
गिद्धहरु अत्यन्त भयानक र डरलाग्दा भए पनि रमिता हेर्नका लागि गाउँलेहरु जम्मा भए । विस्तारै हेलिकोप्टरमा सबार ती गिद्धहरु विलासपुरमा अवतरण भए । हेलिकोप्टरहरुको निकै लामो लाइन लाग्यो खालि चउरमा । गिद्धहरुको अनुहार हेर्दा कोही हाम्रा पौराणिक दैत्यराज महिषासुर, शण्डमुशण्ड अनि रावणजस्ता थिए भने केही चाहिँ ड्राकुला, डाइनोसार, चंगेज खाँ, स्टालिन, हिटलर, मुसोलिनी, रेगन र बुसजस्ता थिए । केही भने हाम्रै नजिकका छिमेकी ‘दादा’ पण्डित नेहरुजस्ता पनि थिए ।
सबै गिद्धहरु अत्यन्त भोकाएका रहेछन् । जमिनमा अवतरण गर्ने बित्तिकै उनीहरुले आ–आफ्नो सिकार भएका पोकाहरु खोले । उनीहरुले ल्याएका सिकारका पोकाहरु खोल्नासाथ ती पोकाका सिकारहरु पनि एकाएक उठे र विस्तारै फैलिँदै गए । गाउँलेहरुको प्रत्यक्ष अनुभव अनुसार ती सिकारहरु कोही मेचीनगरको जमिनका चोक्टाजस्ता थिए भने कोही चाहिँ भद्रदुरको मेचीपुल नजिकको जमिनको आकारका थिए । सुस्ता, महेशपुर र तिंकरजस्ता पनि थिए भन्ने उनीहरुको अडकल थियो । नक्शाको चोक्टाहरु कसरी तिनका सिकार भए भनेर गाउँलेहरुले मुखामुख गरे । पत्तालाउन भने सकेनन् । कसरी ती गिद्धहरुका सिकार नक्शाको चोक्टाजस्ता देखिएका हुन् भनेर गाउँलेहरु बेलुका भेला भएर छलपल पनि गरे । टुंगो भने केही लाग्न सकेन ।
रातभर गिद्धहरु विलासपुरको गायब भएको जमिनको टुक्रा भएकै टाउँमा त्रिपाल टाँगेर बसे । सिकारहरु जीवित भएर उठेकाले गिद्धहरुका लागि हेलिकोप्टर चालकहरुले शहमा गएर अर्कै चारो ल्याए । त्रिपाल भोज गरे उनीहरुले त्यस रात । भोलिपल्ट बिहान फेरि गाउँलेहरु जम्मा भए गिद्ध निवास नजिकै । गिद्धहरु गाउँलेहरु देखेर खुब नाचे । नेतृत्व लिने केही अगुवा गिद्धहरु उफिउफ्री नाचे अरुले सार मिलाए । गाउँलेहरु गिद्ध नाचमा कृतकृत्य भए । कति रमाइलो नाच नाचेका गिद्धहरुले भने तरुण र तन्नेरीहरुले, महिलाहरु लजाएरै भए पनि अलि पछि बसेर हेरे, बुढाहरुले भने लाज नभएकाहरु भनेर कमेन्ट गरे ।
विलासराजकी पत्नी मृतिका कार्कीले आफ्नो जमिन गायब पार्ने गिद्धहरु यिनै हुनपर्छ भन्ने अनुमान लगाउन अलिकति पनि ढिलो गरिनन् । भर्खरै उनलाई प्राप्त नापी कार्यालयका हाकिम परमनाथ झाको पत्र बाचन गरेर सबैलाई सुनाउन आफ्नै देवर इन्द्र कार्कीलाई अह्राइन् । भाउजूको आदेशले इन्द्रले त्यो वाचन गरे । सिडिओ धर्मनाथ पनि विलासपुरमा विचित्रका गिद्धहरु देखिएका छन् भन्ने सुनेर भीड छिचोल्दै आइपुगे र टुसुक्क छेउमा बसे ।
धर्मनाथको आगमनले गिद्धहरु अलि सशंकित भएजस्ता देखिए । सिडिओको अदबले गर्दा गिद्धका सिकारहरु पनि आ–आफ्नो नक्शाका आकारमा घुसेर साखुल्ले हुन खोजे । गिद्धहरुको प्रमुखजस्तो देखिने एउटा गिद्ध अनायास भाषण गर्नथाल्यो– हेर्नुस् गाउँले दाजुभाइ दिदीबहिनीहरु, तपाईंहरुको जमिन हराउने यो अवस्था आउनु हुने थिएन । यो देशको ठूलो र गम्भीर घटना हो । यसको छानबिन गरी तथ्य पत्तालगाउन हाम्रा सिडिओ धर्मनाथ अहोरात्र लागिरहेका छन् । तपाईंहरुको समस्या हामी काठमाडौं फर्केर गएपछि यथासक्य चाँडो समाधानको प्रयास गर्नेछौँ । केही प्राविधिक कारण रहेछ भने त्यसरी नक्शा गायव गर्नेहरुउपर कडा कारवाही हुनेछ । तपाईंहरु ढुक्क हुनुहोस् । जमिन हराए पनि मानिस सही सलामत हुनुहुन्छ । त्यसमा तपाईंहरु गर्व गर्नुहोस् । ज्यान भएसम्म सम्पत्ती भनेको हातका मैला हुन् । यो जमिन भेटिएन भने हामी त्यसको बदलामा अरु जमिन उपलब्ध गराउने छौँ । यसमा हामीलाई विश्वास गर्नुहोस् ।
यति भनिसकेपछि गाउँलेहरु हँसिला भए । यी गिद्धहरु वास्तवमै दयावान् रहेछन् भन्ने अनुमान गरे । विष्णु भगवान्का वाहन गरुडराज सम्झेर उनीहरुले लामबद्ध भएर चरण स्पर्श गरे । मृतिका कार्कीलाई त्यो कुरा सुनेर खपिनसक्नु भयो । गाउँलेहरुको गिद्धभक्ति देखेर त उनलाई वाक्वाकी नै लागेर आयो । उनले गिद्धहरु चढेर आएका हेलिकोप्टरहरु कब्जा गर्न र ती गिद्धहरुको दलबललाई घेराबन्दी गर्न आदेश दिइन् । गाउँलेहरुले रमाइलो मानेर हेलिकप्टरहरु र गिद्धहरु सबैलाई घेराबन्दी गरे ।
उड्नका लागि तयार पारिएको गिद्धवाहन कब्जामा लिएपछि गिद्धहरु एकापसमा मुखामुख गर्न थाले । आफू बन्धक बन्नु परेकामा एकअर्कालाई दोष लाउन थाले । गिद्धराज जसले एकछिन अघि लामो भाषण गरेको थियो उही घेराबन्दीमा परेपछि गाउँलेहरुले उसलाई छुट्टै ठाउँमा घेराबन्दी गरे । आफैँ घेराबन्दीमा परेपछि उसले सत्य ओकल्ने विचार गर्यो । भन्यो– तपाईंहरुको जमिनको नक्शा गायव गर्ने हाम्रो मनशाय त थिएन तर यो हाम्रो बाध्यता आइपर्यो । साह्रै लोभिएको छिमेकी गिद्धराजको प्रभाव र दबावमा हामीले यसको सिकार गर्न बाध्य भएका हौँ । यसो नगर्दा हामीहरु यो सिकार कार्यमा कावाखान र हेलिकोप्टर चार्टर्ड गरेर देशाटन गर्न नपाउने अवस्था भयो । यसका लागि तपाईहरुको यो सानो चोक्टो उसलाई आहारा बनाइ दिन राजी भएका हौँ । मेरो यसमा जति दोष छ त्यति दण्ड दिनुहोस्, ज्यानबाट चाहिँ हात धुनुपर्ने अवस्था नआओस् । यति मलाई दया राखिदिनुहोस् ।
गिद्धराजको यो अनुनयविनयपछि गाउँलेहरुको मन पग्लियो । तर मृतिका कार्कीको आदेशमा कुनै फेरबदल भएन । उनी एकाएक खड्ग लिएर दुर्गास्वरुपमा प्रकट भइन् । गिद्धहरु आहारा बनाउन पाउनु हाम्रो भाग्य हो अब यिनीहरु सबैलाई हामीले भोजन बनाउनु पर्छ र यिनको पेटमा पुगेको जमिनलाई पनि बन्धक अवस्थाबाट मुक्त गर्नुपर्छ । रक्तकाली रुपमा मृतिका बोल्न थालिन् जिब्रो लपलपाउँदै । गाउँलेहरु डर र त्रासले एकैडल्लोजस्ता भए । गिद्धहरुलाई घेराबन्दीमा नै राखेर उनीहरु देवी दुर्गाको आदेशमा प्रतिक्षातरत भइरहे ।
गिद्धराजलाई पेटभित्र परेको आहारा ओकल्नु न निल्नु भयो । असह्य पीडामा परेको गिद्धराजले अब सत्य ओकल्ने विचार गर्यो । गिद्धहरुको समूह पक्ष र प्रतिपक्षमा विभाजित भयो । गिद्धराजको पक्ष र विपक्षमा गिद्धहरु स्वयम् झगडा गर्न थाले बन्दीगृहमै । गिद्धराजका विपक्षी गिद्धहरु भन्न थाले– यो काम यिनै गिद्धराजले गरेका हुन् । यिनकै निर्णयले यो सब कष्ट तपाईंहरुले व्यहोर्नुपर्यो । यसका कारण यिनै हुन् । मलाई सत्तामा पुर्याइदिनुस् म तपाईहरुलाई पनि आहारा पुर्याउँछु, म पनि पेट भर्छु भने । त्यसैले हामीले सहमती दियौँ । तपाईंहरु यतिका मान्छेहरुलाई असुविधा पुर्याउने काम यिनले गर्ने छैनन् भन्न्े हाम्रो विचार फेल भयो । हामीलाई निर्दोष मानेर छोडिदिनुहोस् । हाम्रो ज्यान नलिनु होस् । बरु हामी यिनको साथ छोड्न र तपाईंहरुको जमिनका लागि सङ्घर्ष गर्न केही समय तपाईंहरुसँगै हुनेछौँ ।
गिद्धहरुको यस्तो आर्तनाद सुनेर गाउँलेहरु पनि धर्मसङ्कटमा परे । दुर्गा उर्फ मृतिकाले गाउँलेहरु पग्लिँदै गएको थाहा पाएर भनिन्– तपाईंहरु फेरि गल्ती गर्नेतिर नलाग्नुस् । यिनीहरु विश्वासयोग्य देखिएनन् । यिनलाई बाहनहरु कब्जामा राखेर छोडिदिउँ वाहन चाहिँ नछोडौँ । उड्न पाएनन् भने हामीले यिनलाई पक्डेर फेरि कारवाही गर्न सक्छौँ । साँचो हाम्रै हातमा राखौँ । सबै साँचो मलाई दिनुहोस् । म यिनको निगरानी गर्छु ।
गिद्धराजको विपक्षमा रहेका गिद्धहरु फेरि बर्बराउन थाले– हामीले त यसअघि नै नक्शा र जमिन खाँदाखाँद र हेराफेरि नगरौँ भनेर पहिल्यै भनेको हो । यही गिद्धराजले गर्दा हामी समेत अप्ठ्यारोमा पर्यौँ । गिद्धहरु यति भन्दै धुरुधुरु रुन थाले । गाउँलेहरु तिनीहरु रोएको देखेर फेरि द्रवित भए ।
गिद्धहरु रोइरहेको समयमा विलासराज कार्की प्रकट भए अनायास । धर्मनाथको अनुहार उनलाई देखेर उज्यालो भयो । धनको पत्ता लाग्न नसके पनि ज्यानको पत्तालाग्न सकेकोमा उनी खुसी भए । धर्मनाथले गिद्धहरुको आगमन, मृतिकाको निर्णय, गाउँले र गिद्धहरुबीचको वादविवाद सबै कुरा विलासराजलाई सुनाए । एक छेउमा बसेर दुवैजनाले गम्भीर छलफल गरे, निकासका बिषयमा ।
गिद्धहरुले जमिन खाएको देखेर उनीहरुका हिजो चुनावमा सहयोग गर्ने भोटहरु पनि जुर्मुराएर आइपुगे । भोटहरु घटनास्थलमा आएको देखेपछि गिद्धहरु कोही हँसिला र कोही निन्याउरा भए । भोटहरुले भने– तिमीहरुलाई हाम्रो जमिन र नक्सा नै गायब गर्न भनेर हामीले साथ र सहयोग गरेका थिएनौँ । भोटहरु कड्किए । भोटहरु कड्किएपछि सबै गिद्धहरु अल्याकलुलुक भए । नौनारी गलेका बिरामीजस्ता भए गिद्धहरु । दुई पक्षमा बाँडिएका गिद्धहरु अन्तिम आशास्वरुप गाउँले र भोटहरुसँग बिन्ती गर्नथाले– यो कुर्सीको लोभ हाम्रो गिद्ध जगत्मा अत्यन्त हाबी भयो । त्यसैले यो गल्ती भयो । जङ्गलमा राज गरुन्जेल र मानिसले फालेको र मरेका जनावरहरु खाउन्जेल हाम्रो बुद्धि ठीकै थियो । हाम्रो बुद्धि बिग्रेको थिएन । नक्शा र त्यसभित्रका जमिनहरु र जमिनमा गरिने कामहरु भोजन गर्न थालेपछि हाम्रो बुद्धि बिग्रियो । अब एकपटक मौका दिनुस्, हामीलाई बचाउनुस् ।
अरु रिसाएर हामीलाई खासै फरक पर्दैन कृपया तपाईं भोटहरु हुनुभएन भने हाम्रो सास नै रहँदैन । हामीलाई मर्नबाट जोगाउनुस् । हामी अरुको कारवाही सहन्छौँ तर तपाईं भोटहरुको कारवाही भने झेल्न सक्दैनाँ । भोटहरुले चाहिँ कृया हामीलाई घेराबन्दी नगरिदिनुहोला ।
यति भनिसकेर गिद्धहरु गाउँले र भोटहरुका अगाडि डाँको छोडेर रुन थाले । गिद्धहरु संकटमा परेको, घेराबन्दी गरिएको कुरा संसारका संचार माध्यमहरुमा फैलियो । त्यो समाचार सुनेपछि र हेरिसकेपछि हिजोे जमिन गायब पार्नका लागि हौस्याउने गिद्धका मालिक बिष्णु पनि हाजिर भए । उनले गाउँलेहरुको कुरा सुने र आफ्नो थुतुनोको अग्रभागले गायव भएको विलासपुरको जमिनको टुक्रा पातालबाट निकाले र फेरि नक्शामा जोडिदिए ।
आफ्नो भूमि फिर्ता भएको देखेपछि भोट र गाउँलेहरु सबै देवी उर्फ मृतिकासमक्ष प्रार्थनाभावमा भन्न थाले– हे देवी, यी अदनाहरुलाई नथुनौँ । जीवनदान भन्दा ठूलो दान छैन । यिनलाई जीवन दान दिऊँ । हाम्रो भूमि अब कहिल्यै नखोस्न र नक्शाबाट गायब पनि नगर्ने कागज गराएर छाडिदिउँ । भोटहरु र गाउँलेहरु सबै यसमा राजी भए ।
अन्त्यमा विलासराज कार्कीको मन्जुरी लिनुपर्छ, पीडित उनी हुन् भनेर गाउँलेहरु गिद्धहरुलाई बन्धक अवस्थामै राखेर निर्णयका लागि विलासराजलाई भन्न पुगे । विलासराजले परिस्थितिको गम्भीतालाई मनन गर्दै निर्णय सुनाए– मलाई गायब गरेर सम्पर्कविहीन बनाउने र मेरो फर्जी नाममा सूचना निकालेर विलासपुरको नक्शा गायब गर्ने काममा संलग्न सबै गिद्धहरु र यिनका मतियारहरुलाई आगामी चुनावमा उठ्न र सत्तामा पुग्न नपाउने गरी प्रतिबन्धित गरेका छौँ । अब आइन्दा कुनै भोट यिनको पछि लागेको थाहा पाइएमा भोटहरुलाई पनि यही सजाय हुनेछ । यो निर्णय हाम्रा सबै नक्शाहरु पुरानो अवस्थामा सुधार नभएसम्म कायम रहनेछ । त्यसपछि हामी फेरि निर्णय गर्नेछौँ ।
facebook.com/dhirbhandari
विलासराजको निर्णय साथसाथै गिद्धहरुका सबै पखेटाहरु एकाएक गायब भए । पखेटाहरु गायब भएकाले उनीहरु सबै पखेटा नभएका चैत्रबैशाखका धमिराहरुजस्ता भए । गिद्धहरु भन्न थाले– अब हाम्रा उड्ने पखेटाहरु गलेर झरे । हामी यो निर्णय नसच्चिएसम्म पखेटायुक्त हुन सक्तैनौ । कृपया निर्णयमा पुनः विचार गरियोस् ।
गाउँलेहरुले गिद्धहरुका भाषा सुनेको नसुन्यै गरे । गिद्धहरुलाई त्यहीँ छाडेर गाउँतिर लागे । धेरैबेरपछि आकाशमा हेलिकोप्टरहरु उडेको देखियो । गाउँलेहरु भन्छन्– त्यसदिन देखि विलासपुरको गाउँमा गिद्धहरु देखिएनन् । नत कुनै नयाँ चिल र गिद्धहरु आउने हिम्मत गरे । गाउँ गिद्धहरुको त्रास र नाटकबाट मुक्त भयो ।
No comments:
Post a Comment